Een knipoogje voor...

Sinds eind september 2017 zijn we vrijwilliger bij Boven De Wolken, een team dat we meer en meer als een familie beginnen te beschouwen. Op 26 november wordt voor de eerste maal een oproep aan ons toegewezen.

Stilzwijgend verzamelen we ons fotomateriaal, af en toe een blik naar elkaar. Kunnen we dit wel? Zullen we niks mis doen? Kunnen we die emoties aan? Hoe zullen de ouders op ons, totaal vreemde mensen, reageren?... Allemaal vragen die bij ons allebei door het hoofd spoken. In het AZ St-Jan in Brugge hebben we eerst een kort gesprekje met de lieve vroedvrouw van dienst. Zo kunnen we ons al een klein beetje een beeld vormen van wat ons te wachten staat. Aan de kamer aarzel ik even met mijn hand op de deurklink. Mijn hartslag raast door mijn keel. Ik voel achter mij de woordeloze steun van Alex, ik haal even heel diep adem en stap binnen. Op het bed, een kersverse mama en papa, in elkaars armen, in een waas van rauw verdriet. We stellen ons aan hen voor en ik probeer al mijn medeleven in mijn handdruk over te brengen. Ik zou zo graag veel meer kunnen doen…

Ons verhaal verder lezen? Dat kan, samen met andere, mooie, verdrietige én warme verhalen op bovendewolken.be